Het is nu zondag avond 22.27. Afgelopen week verliep mijn planning wederom ‘vlekkeloos’. Op zondag avond was de was gedaan, lagen de kinderen in bed en de tweede nieuwsbrief stond netjes klaar in de concepten van m’n mailbox.
Wat ik dan alleen voor het gemak eventjes achterwege laat is dit:
-Na 8 wasmachines weggewerkt te hebben dit weekend, ligt er nu nog steeds vuile was op me te wachten morgen ochtend.
– De kinderen lagen pas om 21.30 in bed want de pizzatent was even onze bestelling vergeten waardoor we pas om 20.30 gingen eten en de kinderen inmiddels geen honger meer hadden en allebei na 1 stuk pizza de pizza ineens niet meer lekker vonden.
– En die tweede nieuwsbrief stond inderdaad al de hele week netjes klaar in mijn concepten, alleen was deze nog lang niet af… dat zit ik namelijk nu nog te doen om 22.27. Iets met uitstelgedrag en een sociaal drukke week gecombineerd met mijn FOMO.
Afin, als het sarcasme vanaf de eerste zin nog niet duidelijk was, lees dan gerust even opnieuw vanaf het begin maar nu dan mét sarcastische ondertoon…
En zal ik eens vertellen wat ik nou zo fijn vind? Het schrijven van deze nieuwsbrieven levert me heel veel zelfkennis op. Binnen 2 brieven heb ik namelijk al een trend ontdekt: planning. Dat is niet echt mijn sterkste kant zullen we maar rustig concluderen. Voor mezelf dan hè. Want voor mijn gezin lukt dat dan weer wel (soort van) en onthoud ik alles waar iedereen aan moet denken, moet doen en naartoe moet. Echter voor mezelf vind ik dat dus, op z’n zachts gezegd, lastiger. En nu ik dit zo schrijf, word ik me ineens bewust van iets. Waarom het me niet eerder is gelukt om:
a. langer dan 1 week vol te houden om wekelijks een nieuwsbrief te schrijven, en
b. om überhaupt die eerste nieuwsbrief te versturen.
Ik heb namelijk morgen een deadline. Een kei harde deadline. Niet een zelf verzonnen slappe vermicelli deadline. Want ik krijg mezelf toch altijd weer omgepraat met de zoveelste flauweslappekulredenen waarom het niet lukt om die tweede nieuwsbrief eruit te persen. Ik heb diamant harde deadlines nodig; zoals die van morgen.
Morgenmiddag komt namelijk mijn vader weer hier thuis om me te helpen. Vorige week, op zo’n zelfde maandagmiddag, hebben we afgesproken dat ik komende maandag de tweede nieuwsbrief af zou hebben. En dat is morgen dus. En ja, daarom is het nu inmiddels 22.59 en zit ik een nieuwsbrief te typen. En ja, inderdaad, ik voel me net een klein kind nu ik dit zo op deze manier opschrijf. Maar het werkt wel. Juist omdat ik weer even dat kleine kind ben dat haar vader trots wil maken. Want, geloof mij, ik heb dit ook geprobeerd met personal coaches en pesonal assistents maar daar kreeg ik mezelf er toch altijd onderuit geflauwekult waarom ik iets niet af had. En dat lag niet aan die coaches of de assistents. Dat lag aan mij. Ik heb wurtzietboornitride* harde deadlines nodig. En degene bij wie ik die kan stellen, is blijkbaar bij mijn lieve vader.
Moraal van het verhaal: ook al voel je je een klein kind en klinkt het soms echt onbenullig wat voor redenen je bedenkt om jezelf tot actie aan te zetten: als het werkt, dan werkt het. Zo, kijk, hier wederom een geslaagd voorbeeld. Mijn tweede nieuwsbrief is af.
Waar zou jij het liefste vandaag mee willen beginnen maar stel je al heel lang uit? Wat zou je kunnen bedenken, hoe kinderachtig ook, om een baby stapje in die richting te zetten? Laat het me weten 🙂
Jouw personal trainer,
Lieke
_________________________________________
*wurtzietboornitride = de hardste stof ter wereld
PS. Heb je deze oefening al eens geprobeerd? Een dropset tegen hangbillen! Kijk snel op youtube door HIER te klikken.
PPS. heb je mijn allereerste nieuwsbrief van vorige week al gelezen? Benieuwd? HIER kun je die vinden.
Denk jij nou na het lezen van deze blog “oh mijn buurvrouw/oom/vriendin/collega/padel buddy heeft hier ook wat aan” schroom dan niet om deze url even snel door te sturen. En vergeet jezelf niet in te schrijven voor mijn wekelijkse mail. Dan komen deze blogs namelijk vanzelf naar je toe elke week, kant en klaar, in je mailbox. Net zo makkelijk 😉