In de kerstvakantie ben ik naar Centerparcs geweest met mijn gezin. Omdat ik niet in m’n eigen huis was -waar altijd wel iets is wat gedaan moet worden- had ik ineens zeeën van tijd. Zoveel tijd zelfs dat ik een boek ging lezen. En tijdens dat ik aan het lezen was, was ik bezig om mezelf te doen stoppen met lezen…
“Je leest echt heel langzaam. Je leest nog steeds zoals in groep 3, je leest hardop voor in je hoofd. Als je jaren geleden dat snellezen was blijven oefenen, dan kon je nu al veel sneller lezen en had je de afgelopen jaren al veel meer gelezen. Want je leest echt veel te weinig. Al die uren op social media, had je beter aan boeken kunnen besteden. Was je nu ook veel slimmer geweest.” En deze vicieuze gedachten cirkel ging zo nog wel even door.
Ik hoop oprecht dat dit soort gedachten spinsels nooit in jouw hoofd voorkomen. Want ze zijn dodelijk vermoeiend. Bij mij komen ze vaker voor dan dat ik eigenlijk wil toegeven. En het heeft er al meerdere keren voor gezorgd dat ik met iets stop of überhaupt niet begin. Waar ik dan achteraf weer spijt van krijg en vervolgens voeding is voor een nieuwe cirkel. Over paradoxaal gesproken.
Tijdens zo’n vicieuze gedachtencirkel kan ik 2 dingen doen. Stoppen met hetgeen wat ik aan het doen ben òf de gedachtes negeren en doorgaan. Bij het opstarten van deze wekelijkse mail is het me gelukt om me niet tegen te laten houden door o.a. deze gedachtes: “Wie zit er nu op jouw schrijven te wachten. Dadelijk vinden mensen je stom om wat je schrijft. Vormen ze een mening over je en krijg je negatief commentaar. Deze mail is nog niet perfect, dit kun je echt nog niet versturen.” Gelukkig heb ik weken geleden toch voor die allereerste keer op ‘mail nu verzenden’ geklikt. Want anders zat ik dit nu niet te schrijven. Had ik niet eens gedurfd om mijn eigen struggles te delen. Wat nog steeds spannend is overigens. Maar ik doe het ondertussen wel. Week na week. Ondanks de gedachtes.
Het punt is: het is nooit perfect, het kan altijd beter en er zijn altijd redenen om iets niet te doen. Maar als je daardoor nooit iets begint of probeert, wordt het sowieso nooit beter. Voor sporten geldt dit ook. Ik hoor vaak tijdens trainingen “ja maar, ik kom nog niet zo ver” of “ik ben niet zo sterk” of “ja maar dat kan ik nog niet”. En als je vanaf dat moment niets doet, blijft dat ook zo. Of nog erger… het wordt nog slechter. Maar als je je niet laat tegen houden en toch blijft proberen, lukt het wel en kom je uiteindelijk wel verder en wordt je wel sterker.
Dus ik duik snel weer mijn boek in. Voordat ik me bedenk.😉
Jouw personal trainer,
Lieke
_________________________________________
Ps. Ik heb deze nieuwsbrief vorige week dinsdag dus al geschreven in de notities op mijn telefoon. En ik ben blij om je mede te delen dat ik het boek (The Book of G – Lily Archer) inmiddels bijna uit heb. En de nare gedachtes die ik toen had, zijn er daarna niet meer geweest! Opschrijven waar ik zelf mee worstel heeft dit keer een therapeutische uitwerking blijkbaar haha.
Denk jij nou na het lezen van deze blog “oh mijn buurvrouw/oom/vriendin/collega/padel buddy heeft hier ook wat aan” schroom dan niet om deze url even snel door te sturen. En vergeet jezelf niet in te schrijven voor mijn wekelijkse mail. Dan komen deze blogs namelijk vanzelf naar je toe elke week, kant en klaar, in je mailbox. Net zo makkelijk 😉