Wat ik toch altijd schijn te vergeten, is dat het leven ook vol tegenvallers zit. Als perfectionist in hart en nieren komt dat woord ’tegenvaller’ niet in mijn woordenboek voor. Want alles moet meteen perfect. En alles moet meteen goed gaan. Maar ja, zo werkt het natuurlijk nooit in het leven.
Zo ook met de schuur bouwen. Vorige week vertelde ik al dat de eerste grote tegenvaller begon met de funderingsbandjes. Volgens de tekening op de website moesten die op 3,20 bij 5,20 gelegd worden. Echter toen we (nadat de bandjes al in de grond lagen…) de met-de-schuur-meegeleverde-instructie erbij pakte, bleek dat deze op 3,00 bij 5,00 gelegd hadden moeten zijn….
Nou dan krijg ik dus kortsluiting in mijn hoofd. We hadden namelijk de tekening van de website gebruikt om de fundering te leggen en die bleek achteraf niet accuraat. En dat we dan niet van tevoren eerst naar de instructies hadden gekeken die bij de schuur waren meegeleverd…
Precies
Kortsluiting
En dat we die instructies niet voor het leggen van de bandjes erbij hadden gepakt, voelde als mijn schuld. Want de schuur was netjes in mooie pakketten geleverd. Al het hout en ijzer zat goed verpakt in zwart plastic. In dagen na het leggen van de fundering zou het gaan regenen dus ik dacht ‘die pakketten mooi dicht houden i.v.m. eventuele regen’. Wat natuurlijk nergens op slaat want het ding staat nu volop in de regen maar oké. Dus tegenslag 1 voelde als mijn schuld. Ik anderhalve dag chagrijnig want die tegenvaller had voorkomen kunnen worden. Door mijzelf!
Maar ja… zo werkt dat dus nou eenmaal in dit leven. Soms denk je niet na. Of niet goed genoeg. Of je denkt te veel na over eventuele regen. En tja, dan kom je wel eens een tegenslag tegen. En dan kun je 2 dingen doen.
1. Chagrijnig zijn. Voor een nader te bepalen periode. Zoals sommige mensen jáááren lang zichzelf (of nog erger: anderen..) de schuld blijven geven en daardoor constant hun bui op standje onweer hebben staan.
2. Realiseren dat niet alles meteen perfect gaat en/of kan. En dat op het moment van beslissen, op basis van de info die je toen had, de voor jou toenmalige beste beslissing hebt genomen. En je bui daar vooral niet door laat beïnvloeden.
Bij tegenslag doe ik eerst netjes punt 1. Meestal anderhalve dag dus. En vervolgens lukt het me dan toch wel om naar punt 2 over te gaan. Want die chagrijnigheid gaat me dan toch in de weg zitten om te genieten van het proces. Het blijft uiteindelijk toch wel echt leuk om iets te bouwen en resultaat te zien. Misschien zelfs een beetje leuker juist door de tegenslagen. Oh nee, typte ik dat nou echt?! Wat een nare maar helaas toch wel ware conclusie dit…
Nu ik er langer over nadenk, is het wel echt zo. Met trainen vooral. Als je een oefening eerst niet kunt of nog niet zo zwaar of nog niet zo ver; des te leuker wordt het als dat na een aantal keer oefenen wél lukt. En ook bij trainen gaat dat niet zonder slag of stoot. Ook hier zitten er soms trainingen tussen waarbij alles gewoon niet lukt. En daar kun je dan van alles de schuld van geven maar het komt er uiteindelijk toch op neer dat dit er gewoon bij hoort. En dat hoop ik deze keer toch echt niet meer te vergeten…
Waar durf jij niet aan te beginnen omdat je bang bent dat het niet meteen ‘perfect’ gaat? En wat zou het je opleveren als je het toch gaat doen? Laat het me weten 😊
Jouw personal trainer,
Lieke
_________________________________________
PS. Vandaag niet een instructie video van een oefening. Maar wel een paar bloopers bij het opnemen van deze video… Kijk snel op youtube door HIER te klikken voor de blooper. Want video’s opnemen gaat ook niet meteen perfect.
PPS. heb je deel 1 van vorige week al gelezen? Benieuwd? HIER kun je die vinden.
Denk jij nou na het lezen van deze blog “oh mijn buurvrouw/oom/vriendin/collega/padel buddy heeft hier ook wat aan” schroom dan niet om deze url even snel door te sturen. En vergeet jezelf niet in te schrijven voor mijn wekelijkse mail. Dan komen deze blogs namelijk vanzelf naar je toe elke week, kant en klaar, in je mailbox. Net zo makkelijk 😉