Dit had eigenlijk een zwangerschapsaankondiging moeten zijn. Maar in plaats daarvan werd het een les in dat niet alles zomaar vanzelfsprekend is.
Lang verhaal kort: ik heb op maandag 20 januari, dacht ik, een miskraam gehad.
Op vrijdag 21 februari ben ik met spoed geopereerd aan, wat dus geen miskraam was, maar een buitenbaarmoederlijke zwangerschap bleek te zijn.
Vanaf het begin had ik al het gevoel dat er iets niet goed zat. Echter door advies van buitenaf heb ik onvoldoende naar mijn eigen lichaam geluisterd en te lang rondgelopen met wat uiteindelijk een inwendige bloeding en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap bleek te zijn.
Waarom ik dit hier deel, is omdat ik je graag mee wil nemen in mijn herstel. In de afgelopen anderhalve maand heb ik niet kunnen (en durven) sporten, veel minder bewogen dan ik normaal gesproken doe en mijn eetgewoontes waren niet om over naar huis te schrijven. Hoewel het verwerken zeker nog zijn tijd nodig zal hebben, kijk ik er echt naar uit dat ik weer kan gaan sporten. Dat ik weer een flink stuk kan gaan wandelen. Dat ik weer zelf kan stofzuigen. Ja dat lees je goed ja.
Want dat klinkt natuurlijk helemaal leuk in dat boekje wat je mee krijgt na de operatie ‘Zwaarder huishoudelijk werk als stofzuigen, dweilen, boodschappentassen dragen, mag u na 4 weken weer hervatten’ maar in de praktijk is dit WAAR-DE-LOOS. En ben ik zo eigenwijs geweest om in de afgelopen week toch te proberen of ik zelf kon stofzuigen? Ja. Ging dat? Nee. Kon ik toen linearecta weer terug op de bank in de foetus houding? Ja. Was dat fijn om toen weer op de bank te liggen en door die heerlijke voorjaarszon door het raam precies alle stof, kruimels en vuil op de vloer te kunnen zien liggen en daar dus niets aan te kunnen doen? Nee.
De afgelopen tijd geeft maar weer aan dat het leven geen lineaire lijn is. Tegenslag gebeurd. En komt soms als een tornado je leven overhoop halen. Die storm moet je doorheen. Als daarna het stof weer is gaan liggen, kun je twee dingen doen:
Je vast blijven houden aan wat er allemaal was, wat er nu niet meer is en hoe oneerlijk dat is en verbitterd in het stof blijven zitten.
Of.
Je herinneren wat er allemaal was, je realiseren dat niets in het leven eerlijk is en uiteindelijk de stofzuiger pakken.
Ik zit nu nog in optie 1 (en dat is voor nu oké) maar ik hoop dat ik over een week of twee of drie voorzichtig zelf de stofzuiger kan gaan pakken. En dat neem ik nooit meer voor lief.
Jouw personal trainer,
Lieke
_________________________________________
*Voordat ik bovenstaande kon schrijven, stond hierboven eerst iets heel anders. Namelijk mijn verhaal van de afgelopen weken. Maar deze wekelijkse mail voelde niet als de plek om dat te delen. Dus ctrl c en ctrl v naar mijn eigen website. Ik had zelf in de afgelopen weken namelijk heel graag de uitgebreide ervaring willen lezen van iemand die hetzelfde had meegemaakt. Helaas kon ik alleen op forums beknopte ervaringen vinden. Dus besloot ik mijn hele verhaal op te schrijven. Mocht je dit graag willen lezen dan kan dat HIER.
Denk jij nou na het lezen van deze blog “oh mijn buurvrouw/oom/vriendin/collega/padel buddy heeft hier ook wat aan” schroom dan niet om deze url even snel door te sturen. En vergeet jezelf niet in te schrijven voor mijn wekelijkse mail. Dan komen deze blogs namelijk vanzelf naar je toe elke week, kant en klaar, in je mailbox. Net zo makkelijk 😉