Een les in vertrouwen op mijn eigen lichaam.
Ik voelde me helemaal niet zwanger en toch stond het daar echt. Een heel vaag streepje. Ik kreeg het benauwd en ik voelde paniek opkomen. Dit kon toch niet? Bij Sil en Noor wist ik het meteen, al voor de zwangerschapstest. En ik voelde met beide ook meteen een connectie. Maar nu niet. Het voelde nu zelfs helemaal niet goed.
En het was ook niet goed. ‘vorige week heb ik weer ervaren dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is’, schreef ik op maandag 27 januari. Ik had de week ervoor op maandag 20 januari, dacht ik, een miskraam gehad. En als je niet tegen bloed kunt of er niet over wil lezen, lees dan vooral niet verder. Ik ga hier wel over schrijven want de afgelopen weken heb ik alleen beknopte ervaringen kunnen vinden over dit onderwerp. Dus in dit hele kleine stukje internet waar ik me op begeef, wil ik heel graag mijn verhaal vertellen. Het verhaal wat ik zelf graag had willen lezen in de afgelopen weken.
Het bloeden stopt maar niet. Elke dag helderrood bloed. Elke dag vage buikpijn. Eerst een week. Daarna nog een week. Ik maak me zorgen. Na 2,5 week kan ik eindelijk een echo laten maken. Dat wordt normaal gesproken na een miskraam pas gedaan als het bloeden helemaal is gestopt. Maar omdat het bij mij al 2,5 week aanhoudt, wil de verloskundige toch even kijken of er niks is achtergebleven. Op de echo is echter niks te zien. Een lege baarmoeder. Alleen nog vocht in de baarmoeder wat duidt op het bloedverlies. Ik probeer me gerustgesteld te voelen maar iets in mij voelt nog steeds niet goed.
Het is maandag, precies 3 weken na de start van de miskraam. Nog steeds dagelijks rood bloed en buikpijn. Het klopt niet en ik het voelt niet goed in mijn buik. In de middag begint een geconcentreerde buikpijn rechtsonder in mijn buik. In de nacht van maandag op dinsdag word ik wakker van de pijn. Een hele scherpe pijn rechts onder in mijn buik. De pijn word steeds erger en ondraaglijker. Ik bel de Huisartsenpost want ik vertrouw het niet. Is het dan toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? Of misschien een blinde darm ontsteking? Ik spreek beide zorgen uit naar de mevrouw van de HAP die ik aan de telefoon krijg. “Als de verloskundige een lege baarmoeder heeft gezien dan zie ik niet direct reden om je te laten komen. Dit kan er wel bij horen. Pak maar paracetamol en een warme kruik. Maar als de pijn erger wordt dan moet je direct terug bellen.” Zo gezegd zo gedaan. De pijn werd langzaam minder en in de ochtend was het zo goed als weg.
Op woensdag toch nog maar eens de verloskundige gebeld want het zit me niet lekker. Het bloeden lijkt nog steeds niet minder te worden en vage buikpijnklachten blijven ook aan. Ik kan in de middag meteen komen voor een echo. Twee verloskundigen kijken deze keer extra lang. Nog een keer niks te zien in de baarmoeder. Ik geef aan dat ik bang ben dat er iets met de eierstok is door de stekende pijn die ik heb gehad en of ze daar naar willen kijken. Ze kunnen niks vinden. Alleen vocht in de baarmoeder dus dat ik nog steeds bloed, klopt met het beeld op de echo. Ik zeg meerdere malen tegen de verloskundigen dat ik niet weet wat ik kan verwachten of wat normaal is want ik heb nog nooit een miskraam gehad. Ik geef aan dat ik me zorgen maak omdat het bloeden zolang duurt en ik die scherpe pijn heb gehad. Want ik lees overal op internet dat je meteen moet bellen als rood bloedverlies aanhoudt en/of als je buikpijn krijgt. Dus dat heb ik vandaag gedaan. Ik vraag of mijn situatie normaal is maar daar krijg ik niet direct antwoord op. “Die buikpijn kan er wel bij horen en dat het bloeden zo lang duurt kan ook voorkomen.” Ik weet niet wat wel of niet ‘erbij’ hoort dus als hun het goed vinden, vind ik het ook goed. Dit spreek ik ook uit. En ik word naar huis gestuurd met de woorden “maar het bloeden moet nu wel binnen 2 weken gestopt zijn”.
Dat doet het die week niet. En in het weekend van zaterdag op zondag lig ik weer ’s nachts met ondraaglijke pijn rechtsonder in mijn buik in bed. Ik twijfel lang of ik de HAP zal bellen. Nee, de vorige keer zeiden ze ook dat dit erbij kan horen en de verloskundigen bevestigden dit. Dus ik probeer wel weer eerst paracetamol en een warme kruik. Maar als het erger wordt dan bel ik, spreek ik met mezelf af. Maar de heftige pijn werd niet erger en werd na een paar uur weer minder.
Op maandag zijn 4 weken inmiddels voorbij. 4 weken met constant rood bloedverlies en buikpijn. 4 weken lang zorgen en het gevoel dat er iets niet goed is. Ik ben moe en word elke keer weer moedeloos als ik in de wc kijk. Wanneer houd dit nu een keer op? Op donderdag is de eerste bloedvrije dag. Maar hoe kan ik dan nu nog steeds buikpijn hebben? En waarom begint de buikpijn rechts onder in mijn buik nu weer op te spelen? Zou het toch mijn blinde darm zijn? Ik google een beetje. Het kan ook een gedraaide eierstok zijn. Dat kan verklaren dat de pijn twee keer weer is weggetrokken, dan is de eierstok vanzelf weer teruggedraaid.
Op vrijdag ochtend 21 februari bel ik om 8.30 uur huilend de huisarts. Ik kan niet meer van de pijn en ik ben op van de zenuwen. Dit is ècht niet goed!
Ik kan meteen komen en de allerliefste co-assistent ontvangt me. Ze neemt mijn klachten heel serieus en geeft mij het gevoel dat ik geheel terecht gebeld heb. Zij bevestigt mijn gevoel dat er iets echt niet goed is. De co-assistent en de huisarts onderzoeken mijn buik door op verschillende plekken te voelen en te drukken. Daarna mag ik mijn urine opvangen en weer ligt een plas bloed in de wc. Ik maak me nu echt heel ongerust. Na de nodige testen blijkt een zwangerschapstest positief. Ik word ingestuurd naar het ziekenhuis. Afdeling gynaecologie.
Mijn lieve moeder komt me ophalen bij de huisarts en brengt me naar het ziekenhuis. Daar aangekomen wordt nu voor de derde keer een echo gemaakt. Het is nu bijna 12.00 uur ondertussen. De gynaecoloog kijkt heel serieus en bezorgd. Er is iets niet goed. Ziet ze een cyste? Zit mijn eierstok gedraaid? Zit er een tumor? Er gaat van alles door me heen. Ze gaat een andere gynaecoloog erbij halen om samen de echo te bekijken want dat is protocol. Twee gynaecologen kijken nu. Daarna komen de bevindingen.
“Je hebt een inwendige bloeding. We zien teveel bloed in je buik waardoor we de rechter eierstok en rechter eileider niet kunnen zien. Dus we gaan met spoed een kijkoperatie doen. We vermoeden een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.”
Ik moet heel hard huilen. Mijn moeder zegt “dat gevoel had jij al vanaf het begin”. Ik wist het. Dit was niet goed. Dit was ècht niet goed. Er gaat heel veel door mijn hoofd. Had ik maar eerder gebeld. Had ik bij die eerste en tweede echo maar wel gezegd dat ik doorverwezen wilde worden. Had ik maar naar mijn gevoel geluisterd. Had ik maar eerder gebeld.
Twee uur later lig ik op de operatietafel. Mijn buik wordt schoongemaakt en mijn rechtereileider wordt weggehaald want daar zit een zwangerschap in. Als ik uit de narcose kom, rond 17.15 uur, voel ik opluchting. De pijn rechtsonder in mijn buik is weg. Nu voelt het goed.
Dit had heel anders kunnen aflopen. De gedachten ‘had ik maar eerder gebeld’ en ‘had ik maar gezegd dat ik toch doorverwezen wilde worden’ komen nog regelmatig voorbij. En als ze weer voorbij komen, probeer ik daarna meteen te denken ‘wat goed dat ik die vrijdag ochtend naar de huisarts ben gegaan’ en ‘wat goed dat ik toen wel naar mijn gevoel heb geluisterd.’ Want als ik die vrijdag ochtend niet was gegaan, had dit heel anders kunnen aflopen.